5. Poznaj moich rodziców

[Leonor]

 Wielkimi krokami zbliżamy się do zakończenia roku szkolnego, ale nauczyciele nic sobie z tego nie robią. Konferencja grona pedagogicznego odbędzie się na dniach, a oni nadal wpłukują w nas materiał.

 Właśnie przechodziłam przez furtkę, kiedy dostałam SMSa od Thiago: Już dzisiaj musisz poudawać moją dziewczynę, mamy niezapowiedzianą wizytę mojej siostry. Kiedy będziesz?

 Gdy skończyłam go czytać, właśnie naciskałam klamkę frontowych drzwi. Cudownie! Ale, że już miałam być jego dziewczyną?

 Niepewnie weszłam do domu, odwieszając torbę na wieszak. 

   - Jesteś strasznym, starszym bratem, wiesz?! - usłyszałam oburzony, dziewczęcy głos, dobiegający z kuchni.

   - Tak?! A kto cię zawsze kryje przed rodzicami? Duszek święty, co? - teraz zaśmiał się młody piłkarz.

   - Oj tam! Zawsze pomagałeś, teraz też mógłbyś. Nawet nie wiesz o co chodzi. - jęknęła, a ja wtedy przez przypadek potrąciłam jeden ze stojących butów, obok wejścia. A chciałam być niezauważona, no przynajmniej na razie! Zaklęłam cicho pod nosem.

   - Jesteś. - po chwili w korytarzu pojawił się Messi. - Dostałaś wiadomość? - szepnął, a ja skinęłam, twierdząco głową. 

   - Kogo ci tam przywiało? - po chwili, za nim stanęła szatynka, średniego wzrostu, nastolatka. Wbiłam w nią swój wzrok, ponieważ już ją widziałam, a nawet z nią rozmawiałam! Jej reakcja była taka sama.

   - Leo? 

   - Celia? 

   - A ja jestem Thiago i nie wiem o co chodzi... - wydukał chłopak i pytająco na nas spoglądał. - Powie mi któraś, skąd się znacie? - pytał zdezorientowany. 

   - Poznałyśmy się na przystanku, pomogła mi jak takie typki mnie zaczęły zaczepiać. Ale tak właściwie, to ja mnie też interesuje, skąd wy się znacie? - odezwała się Celia. 

   - Dla ścisłości, to byli ci sami goście co w parku, wtedy w nocy. - spojrzałam na Thiago, nie odpowiadając jego siostrze.

   - Ale, że z tej nocy?! - uniósł się. - Jak ich dorwę... Zaczepiali moją siostrę, a wcześniej dziewczynę! - powiedział troskliwie. Podszedł do mnie, złapał w pasie od tyłu i położył na moim ramieniu swoją głowę. Dziwie się poczułam. Jakoś jeszcze nigdy nie miałam okazji, żeby facet tak mnie przytulił. Czułam się spięta i to bardzo. 

   - Jesteście razem?! Dwa dni temu rozmawiałam z dziewczyną swojego brata, nie wiedząc o tym?! - otworzyła szeroko oczy. - Jak rodzice dowiedzą, że Thiago ma dziewczynę... - wyszczerzyła się. 

   - Dlatego na razie się nie dowiedzą. - skarcił ją wzrokiem. - Chciałem im o tym powiedzieć dopiero w piątek na tym całym pokazie. 

   - Czyli moja prośba byłaby na nic? Chciałam, żebyś wstawił się za mną u rodziców żebym nie musiała na to iść, bo obstawiałam, że też nie przyjdziesz. - wytłumaczyła. - Nie lubię takich imprez. - skrzywiła się. 

   - Ja tak samo. - odparłam. Wtedy Thiago stanął obok. Dam sobie rękę uciąć, że czuł to, że byłam spięta. 

   - Przychodzą tam największe bandy snobów! 

   - Dzięki! - uniósł się Thiago. 

   - Ale teraz nie ma takiej opcji żeby nie szła, będzie Leo, więc nie umrę z nudów, a poza tym chcę zobaczyć jak Thiago przedstawia rodzicom swoją dziewczynę. - klasnęła w dłonie i się wyszczerzyła.

   Naprawdę polubiłam siostrę Messiego. Później długo siedzieliśmy razem i rozmawialiśmy. Ce długo nie mogła uwierzyć, że z nim jestem, no... Może dlatego, że tak naprawdę z nim nie jestem?!

 Później gdy Thiago pojechał odwieść Celię do domu, usiadłam w salonie przy lampce ze swoim szkicownikiem i kubkiem malinowej herbaty. 

 Ołówek sam wyznaczył kreski, które pojawiały się na czystej stronie w zeszycie. Po jakimś czasie widoczny był już zarys postaci w klubowym stroju Barcelony, stojący tyłem. Na trykocie widniał napis T. Messi 10. Czemu nie? Dlaczego syn nie miałby odziedziczyć numerka po ojcu? 

 Dorysowałam w tyle trybuny, a na nich wiernych kibiców. 

   - Pięknie, ale to były numerek mojego ojca, nie mój. - usłyszałam roześmiany głos Thiago. Aż podskoczyłam. Przestraszył mnie! - Co ty taka strachliwa? - zdziwił się, przeskakując przez oparcie kanapy i siadając obok. - Masz talent. Czemu nie powiedziałaś, że rysujesz?

   - Żartujesz sobie z tym talentem? - przewróciłam oczami. 

   - Nie no, jest super. Z resztą bardzo mi się podobał ten mój portret. - wyszczerzył się. 

   - Co?! Jakim cudem ty go zobaczyłeś? - uniosłam się. 

   - Wczoraj, gdy zaniosłem cię do pokoju, przez przypadek strąciłem na ziemię twoją teczkę i wypadł z niej. - wytłumaczył. - Naprawdę, dobra w tym jesteś. - dodał. 

   - Przestań. To tylko zwykłe rysunki. - zawstydziłam się. 

   - A właśnie! Wróćmy do wcześniejszych wydarzeń z dzisiejszego dnia. Po pierwsze, Celia cię polubiła, więc jest dobrze. Po drugie... Kiedy ostatnio przytulałaś się do chłopaka? - zapytał, opierając głowę o oparcie. Przewróciłam oczami i znów spojrzałam na kartkę, gdzie widniała podobizna piłkarza. - Hejjj, tylko mi nie mów, że nie miałaś chłopaka. - uśmiechnął się. 

   - Nie było okazji. Poza tym, w tej sytuacji jakiej byłam, nawet nie mogłabym go przyprowadzić do domu. - odparłam. 

   - Ahaa. - uśmiechnął się. - Nie spinaj się tak. Nie zjem cię. Przytulanie jest przyjemne. - poruszył zabawnie brwiami, a ja wzięłam do ręki ozdobną poduchę i cisnęłam nią w niego. 

[Thiago]

  Jak ja nie lubię stroić się w garnitury! No, ale co zrobić? Tak właśnie myślę, czy zamówić taksówkę czy może jednak udać grzecznego synka i nawet szampana sobie odpuścić i jechać swoim samochodem?

  Wyszedłem ze swojego pokoju i zapukałem do sypialni Leo, by sprawdzić czy jest gotowa. 

   - Już, chwilka! - krzyknęła. 

   - Dobra, poczekam na dole. - odpowiedziałem i skierowałem się na schody. Oparłem się o kanapę i wbiłem wzrok w nieokreślony punkt na ścianie, z jedną ręką w kieszeni spodni, a drugą dłonią bawiłem się kluczykami do samochodu. Po chwili usłyszałem dźwięk zamykających się drzwi i ciche stukanie obcasów o drewniane panele. Spojrzałem w stronę schodów. Najpierw ujrzałem parę stóp w wysokich, gustownych, brązowych szpilkach. Później po woli, zgrabne nogi i biodra, przesłonione białą spódnicą sukienki. Nie zauważyłam kiedy już stała na parterze. Prosta dziewczyna, a zrobiła na mnie wrażenie, jak żadna inna, wyglądając obłędnie. Biała sukienka, brązowa kopertówka i kok na głowie. Tak niewiele, a jednak sprawia wrażenie. Usłyszałem odchrząknięcie. Spojrzałem na jej twarz. 

   - Możemy iść czy się rozmyśliłeś? - zapytała.

   - Wyglądasz prześlicznie. - wstałem i podszedłem do niej, stając obok i wyciągając ramię. Zaśmiała się i złapała za nie. 

 Weszliśmy do pomieszczenia, gdzie kłębiło się już od ważnych osobistości, dziennikarzy, kamer i aparatów, wyczekujących sensacji. Od razy przyuważyłem moja paczkę, stojącą w kącie, oczywiście bez Dori, ponieważ ona przygotowywała się do pokazu. Podeszliśmy do nich z Leo. Przywitaliśmy się. Staliśmy przez chwilę, gdy usłyszeliśmy za sobą znajomy, męski głos. 

   - Jak dobrze was tu wszystkich widzieć. - klasnął w dłonie, a my się obróciliśmy. Najpierw nasze miny ukazywały zaskoczenie, a po chwili radość. 

   - Nathan! - pisnęły równo Valeria i Lia, wieszając się mu na szyi. Sam nie dowierzałem, że on tu stoi.

   - Ty nie powinieneś być teraz... - zacząłem uśmiechnięty, gdy mocno ściskałem starego kumpla. 

   - Wróciłem do kraju. - odparł od razu i popatrzył po nas. - A my się chyba nie znamy. - zwrócił uwagę na stojącą obok mnie Leonor. - Nathan Pinto. - wyciągnął dłoń w jej stronę. 

   - Leonor Olivera. - uścisnęła niepewnie jego dłoń.

^^^

  Wszystkie modelki już zaprezentowały nową kolekcję, na końcu przemowa projektantki i przyjęcie. On stał, oparty o ścianę i przyglądał się grupce, stojącej po drugiej stronie sali. Po chwili dołączyła do niego jego żona. 

   - Czemu lub komu się tak przyglądasz Lionel? - zapytała, podążając wzrokiem w tym samym kierunku, co były piłkarz. 

   - Widziałaś, że Thiago przyszedł z jakąś dziewczyną? - mruknął. 

   - Zauważyłam, ale to chyba dobrze. - odparła.

   - Jestem! - usłyszeli głos swojej córki. 

   - W porę i na czas kochanie. - przewróciła oczami Antonella. 

   - Oj no wiecie, że nie lubię chodzić i patrzeć jak wieszaki chodzą w plastikowych workach. - przewróciła oczami nastolatka. Niektórzy mówili, że wtedy wygląda tak samo jak matka, która również miała taki gest w zwyczaju. - Wyjątkiem jest oczywiście Dorita. - dodała szybko.

   - Celia, wiesz coś o tej dziewczynie, która przyszła z twoim bratem? - zapytał Messi. 

   - Jeszcze wam jej nie przedstawił? Miał to dziś zrobić. To Leonor. - odparła. - Tato pamiętasz jak ci opowiadałam o dziewczynie, która pomogła mi w poniedziałek na przystanku? Jak się później okazało to właśnie była dziewczyna Thiago. - wytłumaczyła, a on skinął głową. - Ej, ja mam omamy czy z nimi stoi Nathan? - zauważyła brunetka. 

   - To on. Rozmawiałem ostatnio z Jose i opowiadał, że Nath chce wrócić do Barcelony. - odpowiedział jej ojciec. 

   - W takim razie przepraszam. - rzuciła i już jej przy nich nie było. 

   - Może powinniśmy do nich podejść? - zapytał. 

   - Przestań. Thiago sam powinien to zrobić. - uśmiechnęła się kobieta. - A tymczasem chodźmy do Anny i Andresa. - złapała go za dłoń i pociągnęła w stronę państwa Iniesta. 

[Leonor]

 Po pokazie dołączyła do nas Dorita, która także zaczęła się wylewnie witać ze starym przyjacielem. Stwierdzam, że oni na prawdę wcześniej byli wszyscy ze sobą blisko. Chłopak opowiadał o tym jak jest w Brazylii, a my wszyscy go słuchaliśmy. Przez ten cały czas Thiago albo obejmował mnie ramieniem, albo trzymał dłoń na mojej talii. Po chwili jednak przybliżył się do mnie i objął w pasie, stając za mną i ułożył głowę na moim ramieniu. Stanęłam jak słup soli. Znów.

   - Moi rodzice patrzą. - szepnął mi do ucha. Wtedy przypomniałam sobie naszą rozmowę po odwiedzinach Celi. Nie spinaj się tak. Nie zjem cię. Przytulanie jest przyjemne. I przypomniałam sobie także jego głupkowaty, ale słodki uśmiech, towarzyszący mu przy tym. Na ułamek sekundy przymknęłam powieki i wypuściłam całe powietrze z płuc. Oparłam się o sylwetkę Thiago i jakbym całkowicie się oddała. - Dziękuję. - szepnął i pocałował mnie w policzek.

   - Nathan, mężu mój! - Ce praktycznie wskoczyła mu na plecy, na co wszyscy zareagowali śmiechem.

   - Moja mała żona. - zaśmiał się Pinto i ją przytulił.

   - Od zawsze, gdy Nathan bywał u mnie, gdy zajmowaliśmy się Celią, śmiał się, że bawi sobie żonę. - wytłumaczył rozbawiony Thiago.

   - Tak już zostało. Ciągle się wszyscy z tego śmiejemy. - dodał Milan.

   - Braciszku, rodzice już mnie wypytywali o Leo, więc w końcu idźcie do nich. - wtrąciła młoda panna Messi.

   - Siedzą razem z moimi rodzicami. Idziemy? - mówiła Valeria.

   - Chodźmy. - postanowił Thiago i złapał mnie za dłoń.

   - Idę z wami. - dołączył się Tom i ruszył za nami. Po chwili szłam, trzymając Messiego za rękę, tuż za Valerią i Vellejos'em.

   - Ja się trochę wstydzę. - szepnęłam do mojego towarzysza.

   - Spokojnie Leo. Spotkanie ze mną przeżyłaś, z Celią także, więc z moimi rodzicami też przeżyjesz. - puścił do mnie oczko. Podeszliśmy do dużego stolika, gdzie siedziały dwie pary. Cholera Leo, już nie ma odwrotu. Zaraz poznasz wielkiego Lionela Messiego i Andresa Inieste, byłych wspaniałych piłkarzy, a teraz genialnych trenerów.

   - Dobry wieczór. Cześć mamo, cześć tato. - pierwsza odezwała się blondynka. 

   - Witam wszystkich. - uśmiechnął się Thiago i ucałował w policzek swoją matkę.
   - Witaj kochanie. - odparła brunetka i od razu spojrzała na mnie.
   - Mamo, tato. - popatrzył na nich. - Oraz ciociu i wujku. - dodał, kierując wzrok na rodziców Valerii. - To jest Leo, moja dziewczyna. - uśmiechnął się.
   - Bardzo miło nam cię poznać. - odezwała się matka mojego niby chłopaka i podała mi dłoń, wstając. To samo zrobił jej mąż, a po chwili druga para. Zaprosili naszą czwórkę do stołu.
   - Wiesz Leo, że jesteś pierwszą dziewczyną naszego syna, którą nam przedstawia. - zaczął Lionel, a ja spojrzałam na Thiago, który sprawiał wrażenie zawstydzonego. Nowość! Po raz pierwszy widzę wielkiego cwaniaka, Thiago Messiego, który jest zawstydzony!