9. Paparazzi

[Leonor]

   Wydarzenie, które miało miejsce na wczorajszym, ostatnim w tym sezonie meczu Barcelony B, dosłownie wstrząsnęło wszystkim, co dla mnie osobiście było wielkim szokiem. Zaraz po meczu, gdy Thiago dołączył do nas, obstąpili go panowie, a do mnie lekko się uśmiechnął. Nie wróciłam z nim do domu, podwieźli mnie Milan z Lią. Thiago powiedział, że musi coś załatwić ważnego. Nie powiedział co, ale widać było, że Milan i Tomas byli wtajemniczeni! Messi wrócił do domu późno, nie spałam, leżałam w swoim łóżku i nasłuchiwałam. Wyszedł na górę i zapukał cicho do moich drzwi. Nie zareagowałam. Nie wiem dlaczego, ale po prostu udałam, że śpię. Mogę się założyć, że chciał mówić o tym golu, a mnie to peszyło... Zawsze peszyły mnie tematy związane z wielkimi miłościami, chodzeniem i tak dalej. Może dlatego, że sama nigdy tego nie doznałam? Słyszał jak otwiera drzwi.

   - Leo, śpisz? - szepnął. Nie odpowiedziałam, a ten zamiast zrobić w tył zwrot, to wszedł! Przystanął przy łóżku i po chwili poczułam jego usta na moim czole. - Śpij dobrze - szepnął i tak po prostu wyszedł. Ja już kompletnie nie wiedziałam czy on nadal gra, czy blefuje. Totalny mętlik.

   Rano, gdy wychodziłam do szkoły, Thiago jeszcze spał, na szczęście, ale za to w Internecie szalały informacje o golu młodego Messiego, o dedykacji dla jego nowej zdobyczy, a nawet zdjęcia z tamtego pokazu, dzięki których wiedzieli jak wyglądam...

  Jeszcze większe halo rozpoczęło się gdy tylko przekroczyłam próg szkoły. Dziewczyny na korytarzach odrywały wzrok od plotkarskich magazynów tylko wtedy kiedy przechodziłam ja, a chłopcy też szeptali między sobą. Chciałam tylko dojść do swojej klasy i sprawdzić czy Dulce też już jest! I była. Gdy mnie zobaczyła, od razu pociągnęła mnie na drugą stronę korytarza.

   - Dziewczyno, ty od dzisiaj jesteś bardziej sławna w tej szkole od Diany i jej przydupasek! - otworzyła szeroko oczy. Diana była uważana tu za najlepszą i najpiękniejszą laską w szkole, a na dodatek była jakoś spokrewniona z dyrektorem, czyli norma, jak wszędzie.

   - Przestań! Wszyscy się na mnie gapią! - jęknęłam.

   - No to właśnie mówię! Już się mnie kilka pytało czy to prawda, że ty jesteś z Thiago!

   - I co odpowiadałaś? - zmarszczyłam brew.

   - Że to nie ich interes - wzruszyła ramionami i wtedy rozbrzmiał dzwonek na lekcje. Nawet gdy nauczycielka wpuszczała nas do sali, dziwnie się na mnie patrzyła. No pięknie! Wprost idealnie!

  Na szczęście udało mi się przeboleć te siedem godzin w szkole, wśród szeptów chłopaków i zazdrości niektórych dziewczyn, bo przecież Thiago uchodził za bożyszcze nastolatek!

Pożegnałam się z przyjaciółką i ruszyłam w swoim kierunku. Nie, nie wracałam do domu. Jeszcze nie. Chciałam zawitać w jedno miejsce, gdzie chciałam się poradzić, wyżalić... Po drodze napotkałam kobietę, która sprzedawała bukiety kwiatów. Kupiłam dwa skromne, ale bardzo ładne bukiety. Zapłaciłam kobiecie i odwracając się, poczułam, że na kogoś wpadam.

   - Przepraszam! - pisnęłam przestraszona i dopiero po chwili zauważyłam kim była ta osoba. - Dzień dobry - skinęłam głową.

   - Witaj, Leo - uśmiechnął się. - Miłe spotkanie - dodał i spojrzał na moje kwiaty. - Do przystrojenia domu?

   - Nie - pokręciłam głową z lekkim uśmiechem i zauważyłam właśnie, że obok przechodzi właśnie Diana ze swoimi dwiema towarzyszkami. Patrzyły się jakby co najmniej króla i królową zobaczyli! Cudnie, cudnie, cudnie... Szkoła już huczy, że chodzę z młodym Messim, a teraz jeszcze dojdzie fakt, że po lekcjach spotkam się z jego ojcem! - Mam zamiar iść na cmentarz, do mamy - wytłumaczyłam, a Lionel sprawiał wrażenie jakby się zamyślił.

   - A mógłbym ci potowarzyszyć? - zapytał. To było dziwne, ale się zgodziłam. Cmentarz był niedaleko, więc zaproponowałam spacer. Gdy tylko przekroczyliśmy bramę, od razu skręciłam w pierwszą alejkę, gdzie pozostawiłam jeden bukiet na grobie moich dziadków. Nie miałam okazji ich poznać, bo zmarli jeszcze zanim się urodziłam, ale mama wiele o nich opowiadała. Poszłam dalej, a pan Lionel za mną. Dotarłam do grobu mamy i włożyłam kwiaty do kamiennego wazonu.

   - Cześć, mamo. Zobacz kogo ci dziś przyprowadziłam - zaśmiałam się i spojrzałam na Argentyńczyka. Również się uśmiechnął. - Pewnie tam teraz skaczesz ze szczęścia - dorzuciłam.

   - A raczej jest dumna z ciebie, bo spełniasz jej marzenia.

   - Myśli pan? - spojrzałam na niego, a on pokiwał głową.

   - Zawsze rodzice są dumni ze swoich dzieci. Na przykład ja i Antonella, cały czas jesteśmy dumni z Thiago i Celii, czasem mniej, czasem bardziej. Taka już rola rodziców. W przyszłości się przekonasz, oczywiście życzę ci tego. - mówił. - Jestem tu, bo chciałem z tobą porozmawiać, a nadarzyła się okazja, bo nie ma tu mojego syna. Leo, chciałem ci podziękować, również w imieniu mojej żony. Naprostowałaś nieco Thiago i za to jesteśmy ci wdzięczni - powiedział, a ja w tym momencie nie wiedziałam co mam mu odpowiedzieć. To miała być przecież tylko podpucha, teatrzyk, by Thiago odzyskał od ojca swoje pieniądze.

   - Nie wiem czy to jest moja zasługa - powiedziałam cicho.

   - Może to nie wygląda, ale znam swojego syna lepiej niż komukolwiek się wydaje. Kieruje nim też to, że postawiłem mu warunek, ale bez twojej pomocy by zapewne nie wytrzymał - pokręcił głową. Miał rację, znał swojego syna i to nawet dobrze! W końcu Thiago raz uległ namową Valdesa i w tajemnicy się zabawiał, chociaż później ze skruszoną miną obiecywał mi, że już nigdy więcej. Tutaj już każdy każdego zaczynał wkręcać... 

   - Dzięki niemu udało mi się wyrwać z domu ojca, a nawet obronił mnie przed nim - westchnęłam.

   - Czyli mój syn lubi też zgrywać bohatera? - zaśmiał się.

   - A pan w jego wieku nie lubił go zgrywać? - spojrzałam rozbawiona na niego.

   - Nadal lubię - palnął i oboje się roześmialiśmy. - No dobrze, Leo. Dziękuję za rozmowę. Jeżeli chcesz, mogę cię odwieźć.

   - Ja również dziękuję, ale jeszcze tu posiedzę. - uśmiechnęłam się lekko, a on wstał. Uścisnął moją dłoń i spojrzał na nagrobek.

   - A pani gratuluję córki, bo to naprawdę dobra dziewczyna, która wytrzymuje z moim synem - powiedział, posłał mi jeszcze lekki uśmiech i ruszył do wyjścia. Odprowadziłam go wzrokiem i oparłam głowę na rękach.

   - No widzisz, mamo... I co ja mam teraz zrobić? Brnąć w to dalej, wiedzieć, że prawdopodobnie chłopak, który udaje przed rodzicami coś do mnie czuje?

[Thiago]

  Siedziałem w salonie razem z Tomasem i Valerią i czekaliśmy na Leo, która miała wrócić ze szkoły. Mieliśmy dla niej sporo dobrych wieści. Byłem zadowolony, że to akurat ona gra moją dziewczynę, bo ojciec miękł coraz bardziej i łapał haczyk. Mam tylko nadzieję, że nie okaże się sprytniejszy od nas i będzie to ciągnął jeszcze z roku, bo wtedy Leo by mnie chyba poćwiartowała. Wtem usłyszeliśmy otwierające się drzwi, a do domu weszła Leonor.

   - Jestem! - zawołała i pojawiła się w salonie. - O, cześć! Zobaczyłam samochód na podjeździe - uśmiechnęła się do Valerii i Tomasa, po czym usiadła obok mnie, nawet na mnie nie patrząc. Znów coś sknociłem? Co jest?!

   - Od której dobrej wiadomości mamy zacząć? - wyszczerzyła się Iniesta.

   - A ile ich jest? - zapytała zdziwiona dziewczyna.

   - Aż trzy! - odparł zadowolony Tomi. - Pierwsza to taka, że w piątek spotykamy się tu wszyscy na twojej osiemnastce.

   - A druga, że jedziemy, również wszyscy, na wspólne wakacje! - odparła Valeria.

   - Rozmawiałem z ojcem, sam opłaci z mojego konta wakacje dla mnie, dla ciebie, twojego brata i Dulce, ale pod warunkiem, że zabieramy też Celię.

   - Tylko musimy wybrać, Ibiza, Mallorca czy może jeszcze coś innego? - mówiła Val.

   - Zaraz, może po woli... - nie mogła się połapać. - Po pierwsze, Thiago coś wspominał żebyśmy się w piątek spotkali z okazji moich urodzin, ale wspólne wakacje? Po drugie, nawet jeżeli to jest problem z Chino, bo nie jest pełnoletni i by wyjechać potrzebuje zgody opiekuna, na co ojciec na pewno nie pójdzie... - pokręciła głową.

   - No i tu zaczyna się ta trzecia wiadomość - powiedział pewnie Vallejos. - Moja mama jest prawniczką, jedną z najlepszych. Ma takie sprawy w małym paluszku. Już o wszystkim wie i zajmie się tym. Pomoże. W sobotę z nią porozmawiasz, bo będzie na urodzinach wujka. W poniedziałek od razu wszystko rozpoczniecie, dzięki znajomościom mamy w tydzień się wyrobicie, a w następnym tygodniu lecimy odpocząć! - klasnął w dłonie. - Słońce, plaża, drinki z palemką, zabawy do białego rana - marzył chłopak, a wtedy rozbrzmiał telefon blondynki, która dostała SMS.

   - Dobra marzycielu, obiecałeś, że mnie podrzucisz do kancelarii! - uderzyła go w ramię. - Zaczynam staż w hiszpańskiej kancelarii prawniczej jego matki! - powiedziała do Leonor.

   - Ale przecież możesz się troszeczkę spóźnić, bo mi tu się dobrze siedzi - wyszczerzył się. - Jimena mnie lubi, uśmiechnę się i nic sobie nie zrobi, że się spóźniłaś na pierwsze spotkanie w sprawie pracy tam.

   - Głupi jesteś! - spiorunowała go wzrokiem. - Wstawaj, idziemy!

   - No, dobra! - wstał i podszedł do Leo, całując ją w czoło. - Thiago ci jeszcze wszystko opowie - dopowiedział, po czym podał mi dłoń, a Valeria w tym czsie ucałowała policzek Leo i później mój. Wyszli, a ja i Olivera pozostaliśmy sami.

   - Co się dzieje? - zapytałem, patrząc na nią.

   - A co ma się dziać? - odparła, ale jej wzrok był utkwiony w podłodze.

   - Leo - mruknąłem. - Po prostu mi powiedz.

   - Nic - zamyśliła się i po chwili spojrzała na mnie. - Gol... - szepnęła.

   - Gol? Tak, był zadedykowany dla ciebie - odparłem pewnie z uśmiechem. - W ramach podziękowań za to, że nadal tu ze mną wytrzymujesz i z okazji twoich urodzin - mówiłem.

   - Nie musiałeś - zmarszczyła czoło.

   - Wiem - zaśmiałem się, a ona spojrzała na mnie. - Ale chciałem - dodałem.

   - Dziękuję, ale też za to ile dla mnie robicie.

   - Powiedzmy, że pomagamy sobie na wzajem. Nie ma o czym mówić - puściłem do niej oczko. - Więc wiesz już co cię czeka na tym weekendzie?

   - W piątek impreza tu, a w sobotę znów wizyta u twoich rodziców?

   - W obecności całej rodziny - skinąłem głową, a ta zrobiła przerażoną minę. - Nie martw się, będzie dobrze! - położyłem dłoń na jej ramieniu, a ta pokiwała głową.

   - Thiago, mogę o coś zapytać? - mruknęła po chwili.

   - Jasne, pytaj o co zechcesz.

   - Chodzi o Kaia. Dlaczego wczoraj nie bronił? - przymrużyła powieki, a ja ciężko westchnąłem.

   - Ale obiecaj, że nikomu ani mru, mru, dobrze? - spojrzałem na nią, a ta pokiwała głową. Wiedziałem, że mogłem jej zaufać. Nawet czasem bardziej niż sobie.

[Leonor] 

 Następny dzień w szkole. Muszę przyznać, że się troszeczkę uspokoiło, a przynajmniej miałam takie wrażenie do ostatniej przerw, kiedy to nie podeszła do mnie jedna dziewczyna z równoległej klasy. Niewysoka, długie, ciemne włosy i ciągle nosiła kujonki w czarnych oprawkach. Na początku nie wiedziałam o co jej może chodzić, ale... Tak, teraźniejszy temat tabu: "Thiago Messi!"Chciała zadać mi kilka pytań do szkolnej gazetki, niby taki mini wywiad. Mnie wcięło i pewnie stałabym tam dalej, jak to ciele, gdyby nie Dulce, która zareagowała od razu, odciągając mnie od niej. 

   - Przebolej jeszcze angielski, a później zabieram cię na dobrą kawę! - powiedziała. I nie miałam wyjścia... Przesiedziałam na nudnym angielskim i później szybko ulotniłyśmy się ze szkoły. Przyjaciółka zaciągnęła mnie do kawiarni i zamówiła dwie cappuccino i po pucharku lodów dla nas. 

   - Wiesz co sobie wszyscy umyślili? - zaczęłam. 

   - Wszyscy, to znaczy? - spojrzała na mnie pytająco, po czym zatopiła łyżeczkę w górze lodowego deseru. 

   - W sensie Thiago i reszta ferajny - przewróciłam oczami. - Wspólne wakacje, zabierają mnie, ciebie i Chino! 

   - Żartujesz?! - wyszczerzyła się. - Ej, to jest świetne! Ale... - zamyśliła się. 

   - Jeżeli chodzi o mojego brata, to podobno już nawet mam adwokata, wyobraź sobie! Mamę Tomasa! Oni są niemożliwi! Chcą to załatwić wszystko w jeden tydzień, dasz wiarę? 

   - No wiesz... - kiwnęła głową. - Nazwisko Messi zobowiązuje - zachichotała. - Więc się ciesz! I gotuj na wspólne wakacje! A już myślałam, że przesiedzę je w domu! 

   - Jak na razie to w piątek przychodzicie do domu Thiago - spojrzałam na nią. - Chcą mi zrobić osiemnastkę! 

   - Wiesz co? Ja ci nakopię do tego chudego zadka, wiesz? - uniosła się. - Oni tak na ciebie chuchają i dmuchają, a ty jeszcze kręcisz nosem - westchnęła. 

   - No, bo to takie dziwne - skrzywiłam się. - I jeszcze ostatnio Thiago jest taki dziwny...

   - Nie jest dziwny, Leo! Może faktycznie stałaś się tą dobrą wróżką i go zmieniłaś? - uśmiechnęła się. - Z resztą, poczekamy, zobaczymy - puściła do mnie oczko.

***

Półtora miesiąca  pomiędzy rozdziałami, ale w końcu się pojawił :)

Spóźnione, ale...

WITAMY NA ŚWIECIE SYNKA IKERA - MARTIN CASILLAS CARBONERO ♥